Τα ίχνη της αρχαίας Κέρκυρας δύσκολα μπορεί να τα ανακαλύψει ο σημερινός επισκέπτης, σε αντίθεση με την ενετική πόλη, η οποία συνεχίζει την αδιάλειπτη πορεία της μέχρι σήμερα. Από το 1387, όταν οι Ενετοί εγκατασταθήκανε στην Κέρκυρα, και μέχρι το 1797, οπότε παρέδωσαν το νησί στους Γάλλους, οι Ενετοί διαμόρφωσαν την εικόνα της πόλης. Η σημερινή παλιά πόλη απέκτησε υπό την επιρροή των Ενετών μια δυτική ιταλική αρχιτεκτονική, η οποία είναι μοναδική (τουλάχιστον σε τόσο μεγάλη έκταση) σε όλο τον Ελληνικό χώρο. Ένα παρόμοιο δείγμα στην Ελλάδα είναι το Ναύπλιο, στο οποίο όμως η ενετική κατοχή ήταν πολύ πιο σύντομη και όχι συνεχής, με αποτέλεσμα να παρεισφρέουν τούρκικες αρχιτεκτονικές επιρροές. Η πόλη πέρα από την ενετική της εικόνα κατά τη διάρκεια της γαλλικής και αγγλικής κατοχής απέκτησε κτήρια με αντίστοιχες επιρροές. Το Λιστόν είναι ένα δείγμα Γαλλικών αρχιτεκτονικών επιρροών, ενώ το ανάκτορο των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου, όπως και ο ναός του Αγ. Γεωργίου στο κάστρο, είναι δείγματα Αγγλικών αρχιτεκτονικών επιρροών κατά την περίοδο του νεοκλασικισμού.

Το παλιό Ενετικό φρούριο στην δικόρυφο χερσόνησο, υπήρξε το πρώτο σημείο εγκατάστασης των Ενετών κατά την πολύχρονη παραμονή τους στην Κέρκυρα.

Το νέο φρούριο στη δυτική πλευρά της πόλης κτίστηκε το 1600. Στην είσοδο του δέσποζε ο λέων του Αγ. Μάρκου. Η αρχιτεκτονική του φρουρίου το κατέστησε απόρθητο ανά τους αιώνες.

Οι Ενετοί εγκαταστάθηκαν αρχικά στο Παλιό φρούριο, μία μικρή δικόρυφο χερσόνησο στην ανατολική πλευρά της πόλης, όπου στους προηγούμενους αιώνες είχαν χτίσει μία οχύρωση οι Βυζαντινοί μετά την διάσπαση του Ρωμαϊκού κράτους στα τέλη του 4^ου αιώνα μ.Χ.

Η κυριαρχία του ενετικού κράτους στη Μεσόγειο και η σημαίνουσα θέση της Κέρκυρας, καθώς ήταν το πλησιέστερο λιμάνι στην Ιταλική χερσόνησο επέτρεψαν στην Κέρκυρα γρήγορα να αναπτυχθεί και να αποκτήσει σημαντική επιρροή στους εμπορικούς δρόμους της Μεσογείου.

Με κόκκινη γραμμή τα όρια της ενετικής πόλης της Κέρκυρας. Αριστερά από το παλιό φρούριο η Σπιανάδα ένας μεγάλος ελεύθερος χώρος που προσδίδει μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία στην πόλη.	Γκραβούρα του 1716 της πόλης της Κέρκυρας όπου φαίνονται τα δύο φρούρια της πόλης (αριστερά το παλιό και δεξιά το νέο). Περιγράφεται η Espalanade και φαίνεται η περιφερειακή τείχιση της πόλης.

Η πόλη επεκτάθηκε εκτός των τειχών του παλαιού φρουρίου από τον 13^ον αιώνα και κατέλαβε όλη την παράλια ζώνη.  Το 1600 κτίσθηκε το νέο φρούριο στην δυτική πλευρά της πόλης. Τα δύο φρούρια ενώθηκαν με τείχη, τα οποία σήμερα έχουν κατεδαφιστεί, ενώ κατασκευάσθηκε και μια υπόγεια στοά που τα ένωνε μεταξύ τους.

Η Κέρκυρα πολιορκήθηκε από τους Τούρκους το 1537 (από τον διαβόητο πειρατή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα), όπως και το 1716. Και στις δύο πολιορκίες δεν κατέστη δυνατή η κατάληψη της πόλης,  προξενήθηκαν ωστόσο μεγάλες καταστροφές στην ύπαιθρο. Η Κέρκυρα ουσιαστικά υπήρξε ένα ανάχωμα της επέκτασης των Τούρκων στη Δύση παρόμοιο με αυτό της Βιέννης.

Η περιοχή Μουράγια αποτελούσε την παράλια πλευρά της πόλης που ήταν περιτειχισμένη	Τα πολυόρωφα κτίρια είναι στεγασμένα με κεραμίδια

Ο περιορισμένος ζωτικός χώρος στα πολυώροφα κτίρια, χωρίς μπαλκόνια και ελεύθερους χώρους, αναγκάζει τους κατοίκους να ‘‘εφεύρουν’’ τρόπους αντιμετώπισης των καθημερινών τους αναγκών, ή για να απλώσουν τα ρούχα τους...	...ή για να ανεβάσουν τα ψώνια τους στους πάνω ορόφους

Η αύξηση του πληθυσμού της πόλης δημιούργησε τον πολεοδομικό ιστό που βλέπει ο επισκέπτης σήμερα, με στενά δρομάκια (καντούνια) και κτήρια που φτάνουν τους πέντε και, σε μερικές περιπτώσεις, τους εφτά ορόφους, στεγασμένα με κεραμίδια.  Η πυκνή δόμηση διαμορφώνει μικρές ακανόνιστες πλατείες, όπου υπήρχαν πηγάδια για άντληση νερού, ενώ δεκάδες εκκλησίες, όλες δυτικότροπης αρχιτεκτονικής και στολισμένες με περίτεχνα καμπαναριά, είναι διάσπαρτες στην πόλη. Τα χρώματα του κόκκινου και της ώχρας επικρατούν στη τοιχοποιία, ενώ το πράσινο συνηθίζεται στα παραθυρόφυλλα. Το αρχιτεκτονικό αυτό σύνολο με συμμετρικές σε πολλές περιπτώσεις προσόψεις είναι διαμορφωμένο με μια εξαιρετική αισθητική και ζωντάνια, καθώς όλη η πόλη κατοικείται αδιάλειπτα ανά τους αιώνες, αποτελώντας ακόμα σήμερα το κύριο εμπορικό της κέντρο. Τα στοιχεία αυτά αναγνωρίσθηκαν από την UNESCO, που κήρυξε το 2007 την πόλη της Κέρκυρας ως παγκόσμιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η σύντομη περιγραφή ανακήρυξης του μνημείου αποδίδει τα βασικά του χαρακτηριστικά.  

Η παλαιά πόλη της Κέρκυρας, στο νησί της Κέρκυρας λίγο πιο πέρα από τις δυτικές ακτές της Αλβανίας και της Ελλάδας, βρίσκεται σε μια στρατηγική θέση στην είσοδο της Αδριατικής θάλασσας, και έχει τις ρίζες της στο 8ο αιώνα π.Χ. Τα τρία οχυρά της πόλης, που σχεδιάστηκαν από τους διάσημους ενετικούς μηχανικούς, χρησιμοποιήθηκαν για τέσσερις αιώνες για να υπερασπίσουν τα θαλάσσια εμπορικά συμφέροντα εμπορικών της Δημοκρατίας της Βενετίας ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, τα οχυρά επισκευάστηκαν και επανοικοδομήθηκαν εν μέρει αρκετές φορές, πιο πρόσφατα κάτω από τη βρετανική κατοχή το 19ο αιώνα. Το κυρίως νεοκλασικό τμήμα των σπιτιών της παλαιάς πόλης είναι εν μέρει από την ενετική περίοδο, αλλά έχει και πιο πρόσφατα κτήρια, κυρίως του 19ου αιώνα. Ως ένα οχυρωμένο μεσογειακό λιμάνι, το αστικό και λιμενικό σύνολο της Κέρκυρας ξεχωρίζει για το υψηλό επίπεδό ακεραιότητας και αυθεντικότητας.


Περιγραφή

Η παλαιά πόλη της Κέρκυρας, στο νησί της Κέρκυρας έξω από τις δυτικές ακτές της Αλβανίας και της Ελλάδας, βρίσκεται σε μια στρατηγική θέση στην είσοδο της Αδριατικής θάλασσας, και έχει τις ρίζες της στο 8ο αιώνα π.Χ. Τα τρία οχυρά της πόλης, που σχεδιάστηκαν από διάσημους ενετικούς μηχανικούς, χρησιμοποιήθηκαν για τέσσερις αιώνες για να υπερασπίσουν τα θαλάσσια συμφέροντα και τις εμπορικές συναλλαγές της Δημοκρατίας της Βενετίας ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, τα οχυρά επισκευάστηκαν και επανοικοδομήθηκαν μερικώς αρκετές φορές? πρόσφατα κατά της διάρκεια της βρετανικής κυριαρχίας τον 19ο αιώνα. Οι κυρίως νεοκλασικές κατοικίες της Παλαιάς Πόλης απαντώνται εν μέρει από την ενετική περίοδο, ενώ ένα άλλο τμήμα τους είναι πιο πρόσφατης κατασκευής, κυρίως του 19ου αιώνα. Ως ένα οχυρωμένο Μεσογειακό λιμάνι, το σύνολο του αστικού χώρου και του λιμένος της Κέρκυρας ξεχωρίζει για το υψηλό του επίπεδό ακεραιότητας και αυθεντικότητας.

Το νησί της Κέρκυρας βρίσκεται στην Αδριατική θάλασσα λίγο πιο έξω από τη δυτική ακτή της Ελλάδας και της Αλβανίας. Η παλαιά πόλη της Κέρκυρας βρίσκεται μεταξύ δύο φρουρίων κατά μήκος της ανατολικής ακτής του νησιού. Η παλαιά ακρόπολη και το νέο οχυρό διαμορφώνουν δύο αξιοπρόσεκτα μνημεία στον αστικό ιστό. Στην ανατολή, το κανάλι που σκάφτηκε από τους Βενετούς έχει μεταμορφώσει το βραχώδες ακρωτήριο πάνω στο οποίο ιδρύθηκε η παλαιά ακρόπολη σε ένα νησί που βλέπει προς το μικροσκοπικό λιμάνι του Μανδρακίου. Η ακρόπολη διατηρεί τις επιβλητικές ενετικές οχυρώσεις της, που αναδομήθηκαν από τους Βρετανούς και υφίστανται σε τρία επίπεδα στη μακρινή πλευρά του καναλιού που συνδέεται από μια γέφυρα για πεζούς με την Spianada. Ένας πρώτος εξωτερικός τοίχος οδηγεί στη μετωπική οχύρωση, που αποτελείται από δύο προεξέχοντες προμαχώνες (Martinengo και Savorgnan) και ένα παραπέτασμα μέσω του οποίου μπαίνει κανείς στην κύρια είσοδο (γύρω στα 1550). Μια πέτρινη γέφυρα διασχίζει μια ευρεία τάφρο κατά μήκος ης οποίας βρίσκεται ένα μεγάλο κτήριο του 19ου αιώνα. Ένας δεύτερος τοίχος προστατεύει τη βάση των δύο ενισχυμένων αιχμών, και η πρόσβαση σε αυτόν γίνεται μέσω μιας σειράς κεκλιμένων ραμπών και σκαλοπατιών. Ένα θολωτό πέρασμα οδηγεί στο λιμάνι Μανδράκι το οποίο διατηρεί επίσης μια μνημειακή πύλη, κλειστή τώρα πια. Μερικά κτήρια σε διάφορα επίπεδα, που χρονολογούνται κυρίως από το 19ο αιώνα, έχουν συντηρηθεί. Αυτά περιλαμβάνουν τις πρώην ενετικές φυλακές, που αυξήθηκαν σε ύψος από τους Βρετανούς, τέσσερα πυριτιδαποθήκες, το νοσοκομείο, που εκτείνεται από την μια κορφή στην άλλη, δύο στρατώνες, και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου υπό μορφή Δωρικού ναού (1840).

Η επιβλητική δομή του Νέου Οχυρού δεσπόζει στον βορειοδυτικό τομέα της παλαιάς πόλης. Μια πενταγωνική προεξοχή, μια προεξοχή κατά το ήμισυ, και το μικρό οχυρό της Punta Perpetua συνδέονται με μια έπαλξη και δεσπόζουν πάνω από το παλαιό λιμάνι. Οι μακριές, επικλινείς σήραγγες οδηγούν στους βρετανικούς στρατώνες και στους δύο προμαχώνες των Επτά Ανέμων που συνδέονται με έναν τοίχο με παραπετάσματα και βλέπουν μακριά, προς την εξοχή. Αυτοί κοιτάζουν προς τα κάτω σε μια ευρεία τάφρο 164.a και σε δύο προμαχώνες που διατηρούνται από το δεύτερο ενετικό περιμετρικό τοίχο. Οι δύο πύλες του νέου οχυρού υπάρχουν ακόμα, όπως η εκκλησία Παναγιά Σπηλιώτισσα (που επανοικοδομήθηκε το 1739). Η περιφερειακή οδός γύρω από την παλαιά πόλη ακολουθεί τη γραμμή του αρχαίου τείχους της πόλης, μερικά ίχνη του οποίου παραμένουν στη δύση και στο νότο όπως και μια πύλη, η πύλη της Σπηλιάς από τις τέσσερις αρχικές (Βασιλική πύλη, πύλη του Άγιου Νικολάου, πύλη της Raimonda). Τα όρια της παλαιάς πόλης καθορίστηκαν από την έλλειψη χώρου και τις αμυντικές ανάγκες της. Ο αστικός ιστός διαμορφώνει έναν συμπαγή πυρήνα που αποτελείται από δέκα γειτονιές, που διαφοροποιούνται λόγω της μορφής τους. Οι γειτονιές αυτές που βρίσκονται πέρα από τους τρεις χαμηλούς λόφους (Campielo, Αγίων πατέρων, και Αγίου Αθανασίου) είναι ανώμαλες και αποσπασματικές στη σύνθεσή τους, σαφές σημάδι των αρχικών προαστίων που περισώθηκαν από την απαραίτητη κατεδάφιση για την κατασκευή του περιμετρικού τείχους. Χαρακτηρίζονται από ένα δίκτυο ακτινωτών οδών, μικρών πλατειών, και συμπαγών οικιστικών τετραγώνων που συγκεντρώνονται γύρω από τις εκκλησίες. Τα περίχωρα αυτών των περιοχών, σε κάθε μεταβατική φάση, και οι περιοχές που χτίστηκαν ως συνέχεια του υπάρχοντος περιμετρικού τείχους παρουσιάζουν ένα κανονικότερο πλαίσιο, ειδικά εκείνες που βλέπουν προς τα έξω, πίσω από τη Σπιανάδα σε ένα πλέγμα ευθειών γραμμών με κατεύθυνση Ανατολής-Δύσης.

Οι δύο κεντρικοί δρόμοι που πηγαίνουν από Ανατολή προς Δύση και ο άξονας Βορρά-Νότου που κάποτε συνέδεσαν την παλαιά ακρόπολη με τις τέσσερις πύλες του περιμετρικού τείχους ακολουθούν ένα αρχαίο περίγραμμα. Αυτό το απλό σύστημα κυκλοφορίας, που είναι απαραίτητο για λόγους στρατηγικής, έρχεται σε αντίθεση με τα δευτερεύοντα σοκάκια (τα καντούνια με εύρος από 1 έως και 3 μέτρα) που διαμορφώνουν ένα σύνθετο δίκτυο σκαλοπατιών και θολωτών σηράγγων που διατρέχουν μια σειρά από μικρές πλατείες? η Κρεμαστή πλατεία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Όψεις της παλιάς πόλεις της Κέρκυρας

Ο περιορισμένος χώρος μέσα στην περίμετρο του τείχους υπαγόρευσε την κατασκευή πολυώροφων κατοικιών που αναπτύχθηκαν αδιακρίτως σε συνεπτυγμένες σειρές κατά μήκος των οδών. Αν και η παλαιά πόλη πρέπει να είχε πολλές αριστοκρατικές κατοικίες κατά τη διάρκεια της ενετικής περιόδου, μόνο μερικές από αυτές μπορούν να αναγνωριστούν πλέον, όπως για παράδειγμα τα σπίτια των οικογενειών Ricchi και Yallina (17ος αιώνας). Οι προσόψεις των σπιτιών αυτής της περιόδου διαθέτουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά όπως κανονικές σειρές παραθύρων, πέτρινα μπαλκόνια, αψίδες του ισογείου, και το κόκκινο χρώμα στον τοίχο μαζί με αυτό της ώχρας που έρχεται σε αντίθεση με τα πέτρινα παράθυρα και τα κουφώματα των θυρών. Πολλά έχουν πόρτες που διακοσμούνται με γλυπτά. Μερικά δημόσια κτίρια από την ενετική περίοδο επιζούν ακόμα: η πόρτα ενός από τα καταστήματα σιτηρών (1592), του ενεχυροδανειστή (1630) που αποτελεί μέρος του παλατιού των Επιτρόπων, μέρος των στρατώνων της Σπηλιάς, και των στρατώνων Grimani στο νότο μέρος της Σπιανάδας.

Η τάση της κατασκευής πολυώροφων κτηρίων, έγινε πιο έντονη τον 19ο αιώνα όταν υψώθηκαν τα παλαιά κτήρια μέχρι και έξι ορόφους ή, στις περισσότερες περιπτώσεις, αντικαταστάθηκαν από τα νέα κτήρια που καταλάμβαναν συχνά περισσότερο χώρο απ' ό, τι στο παρελθόν με την προσάρτηση των προαυλίων. Οι ευρύτερες πρασιές διαιρέθηκαν σε τρία κάθετα τμήματα, πάντα με πολλά παράθυρα, αλλά έτειναν να γίνουν πιο ομοιόμορφες, ιδιαίτερα κατά μήκος των τμημάτων των κεντρικών δρόμων, αν και παρέμειναν σταθερά στην κλασικά εμπνευσμένη διακόσμησή τους. Τα μπαλκόνια σε κάθε πάτωμα έδωσαν μια αίσθηση κίνησης και ποικιλίας στις προσόψεις.

Η Σπιανάδα, η παραλιακή λεωφόρος που χωρίζει την πόλη από την Παλαιά Ακρόπολη, καταλαμβάνει το ένα τρίτο της επιφάνειας της παλαιάς πόλης. Για ένα διάστημα ήταν το πιο πυκνοκατοικημένο προάστιο του 16ου αιώνα, διατήρησε το παρόν μέγεθός του τον 17ο αιώνα για στρατιωτικούς λόγους και καθορίζεται ακόμα από τους στρατώνες του δέκατου όγδοου αιώνα. Προς το τέλος του 18ου και στα αρχές του 19ου αιώνα έγινε μια αρχιτεκτονική προσθήκη, ειδικά για τις ψυχαγωγικές δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις της πόλης. Οι Γάλλοι την εξωράισαν με την κατασκευή κτηρίων με αψίδες στην πρόσοψη, με το Λιστόν δυτικά και με τη φύτευση δέντρων. Κατά τη διάρκεια της Βρετανικής κυριαρχίας δημιουργήθηκε ένας εντυπωσιακός ανοιχτός χώρος με το νεοκλασικό παλάτι του Αγίου Μιχαήλ και του Αγίου Γεωργίου (1819-23), που ήταν κάποτε η κατοικία των Επιτρόπων στο Βορρά και στο Νότο κατασκευάστηκε ο κυκλικός Ιωνικός ναός που αφιερώθηκε στον Maitland: και οι δύο κατασκευάστηκαν από τον George Whitmore (1775-1862).

Στο κέντρο της παλαιάς πόλης υπάρχουν δύο μεγάλες πλατείες, και η κάθε μια οδηγεί σε έναν από τους δύο κεντρικούς δρόμους. Στην πλατεία του Δημαρχείου, κάποτε το κοινωνικό και πολιτιστικό κέντρο της ενετικής πόλης, που βρίσκεται στις πλαγιές του λόφου του Αγίου Αθανασίου, υπάρχει ο καθεδρικός ναός του δέκατου όγδοου αιώνα του Αγίου Ιωάννου, η πρώην κατοικία του Λατίνου Αρχιεπισκόπου (που χτίστηκε εκ νέου το 1754), και του Loggia Nobilei (1663-69), μετατράπηκε σε θέατρο το 1720 και μετέπειτα μετατράπηκε σε Δημαρχείο μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα.

Στην πλατεία Ηρώων βρίσκονται οι εκκλησίες του Αγίου Ιωάννου (προ του 16ου αιώνα) και η Φανερωμένη, μια βασιλική με τρία κλίτη που χρονολογούνται από τις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα και που άλλαξαν το 1832 από τον Κερκυραίο αρχιτέκτονα Ιωάννης Χρόνη, ο οποίος σχεδίασε πολλά δημόσια κτίρια σε νεοκλασικό ύφος για την Παλαιά Πόλη, συμπεριλαμβανομένης και της Ιόνιας Τράπεζας που βρίσκεται στο ίδιο τετράγωνο, το σπίτι του Ιωάννη Καποδίστρια, του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη, καθώς και το Ιόνιο Κοινοβούλιο (1854, και αναστυλώθηκε αργότερα μετά από τους βομβαρδισμούς του 1943). Στα βόρεια αυτής της πλατείας βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα (1589-94, που άλλαξε το 1670), η οποία στεγάζει τα λείψανα του προστάτη αγίου της πόλης και του νησιού. Αν και η ορθόδοξη πίστη διατηρήθηκε κατά τη διάρκεια των αιώνων της ξένης κατοχής, η επαφή με τη λατινική δύση επηρέασε επίσης τη θρησκευτική αρχιτεκτονική της Παλαιάς Πόλης, η οποία έχει ισχυρή βυζαντινή παράδοση. Το παράδειγμα της εκκλησίας με το μοναδικό κλίτος, συχνά με ένα χαμηλό εξωτερικό νάρθηκα να διατρέχει το εξωτερικό είναι πιο κοινό από την τρίκλιτη βασιλική, αν και οι δύο απεικονίζουν το ύφος της αναγέννησης και του μπαρόκ. Η απλότητα των προσόψεων αποτελεί μια αξιοπρόσεκτη αντίθεση στην επιμελημένη εσωτερική διακόσμηση. Πολλές αρχαίες εκκλησίες διευρύνθηκαν και ανακαινίστηκαν τον δέκατο όγδοο αιώνα.


Ιστορία και ανάπτυξη

Η παλιά πόλη της Κέρκυρας. Στο βάθος το νησάκι Βίδο.

Η Κέρκυρα, το πρώτο νησί των Επτανήσων που συναντά κανείς στην είσοδο προς την Αδριατική, προσαρτήθηκε στην Ελλάδα από μια ομάδα Ερετριέων (775-750 π.Χ.). Το 734π.Χ. οι Κορίνθιοι ίδρυσαν μια αποικία γνωστή ως Κέρκυρα στο νότο εκεί όπου βρίσκεται τώρα η Παλαιά Πόλη. Η πόλη έγινε κόμβος εμπορικών συναλλαγών στο δρόμο προς στη Σικελία και ίδρυσε και άλλες αποικίες στην Ιλλυρία και στην Ήπειρο. Η ακτή της Ηπείρου αλλά και η ίδια η Κέρκυρα κατακτήθηκαν από την ρωμαϊκή Δημοκρατία (229 π.Χ.) και χρησίμευσαν ως το εφαλτήριο για την επέκταση της Ρώμης προς την ανατολή. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καλιγούλα, δύο απεσταλμένοι του αποστόλου Παύλου, ο Άγιος Ιάσονας, επίσκοπος του Ικονίου, και ο Σωσίπατρος, επίσκοπος του Ταρσού, έφεραν τον χριστιανισμό στο νησί. Η Κέρκυρα πήρε το μέρος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας κατά την διάρκεια της απόσχισης του 336 και έτσι μπήκε σε μια άστατη περίοδο, αρχίζοντας με την εισβολή των Γότθων το (551).

165. Ο πληθυσμός εγκατέλειψε βαθμιαία την παλαιά πόλη και κινήθηκε προς τη χερσόνησο πάνω στην οποία υψώνονταν δυο κορφές, εκεί όπου βρίσκεται τώρα η αρχαία ακρόπολη. Οι Βενετοί, που άρχιζαν να διαδραματίζουν έναν αποφασιστικότερο ρόλο στη νότια Αδριατική, ήρθαν για να στηρίξουν το Βυζάντιο που παρέπαιε, και με αυτόν τον τρόπο υπερασπίστηκαν πολύ βολικά τις συναλλαγές τους με την Κωνσταντινούπολη ενάντια στο Νορμανδό πρίγκηπα Ροβέρτο Γυισκάρδο. Η Κέρκυρα καταλήφθηκε από τους Νορμανδούς το 1081 και επέστρεψε στη Βυζαντινή αυτοκρατορία το 1084.

Μετά από την τέταρτη σταυροφορία και τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους το 1204, η βυζαντινή αυτοκρατορία χωρίστηκε σε τμήματα και, σε αντάλλαγμα για τη στρατιωτική υποστήριξή τους, οι Βενετοί πήραν όλες τις ναυτικές βάσεις που χρειάζονταν για να ελέγχουν το Αιγαίο και το Ιόνιο, συμπεριλαμβανομένης και της Κέρκυρας, την οποία κατέλαβαν για λίγο από 1204 έως 1214. Για τον επόμενο μισό αιώνα, το νησί ήταν υπό την κυριαρχία των δεσποτών της Ηπείρου(1214-67) και έπειτα έπεσε στα χέρια των Ανδεγαυών της Νάπολης (1267-1368), οι οποίοι την χρησιμοποίησαν για να προαγάγουν τις πολιτικές τους βλέψεις ενάντια και στην βυζαντινή αυτοκρατορία που επανεγκαθιδρύθηκε στην Κωνσταντινούπολη αλλά και τη Δημοκρατία της Βενετίας.

Η μικροσκοπική μεσαιωνική πόλη μεγάλωσε μεταξύ των δύο οχυρωμένων κορυφών, του Βυζαντινού Castel dal Mare και του Castel Di Terra των Ανδεγαυών, στην εσοχή ενός αμυντικού τείχους που ενισχύθηκε με τους πύργους. Γραπτές μαρτυρίες από το πρώτο μισό του 13ου αιώνα μιλούν για το διαχωρισμό των διοικητικών και θρησκευτικών δυνάμεων μεταξύ των κατοίκων της ακρόπολης και εκείνων στις απομακρυσμένες περιοχές της πόλης που καταλάμβαναν το τμήμα εκείνο που τώρα είναι η Σπιανάδα.

Προκειμένου να ενισχύσει τη ναυτική και εμπορική δύναμή της στη νότια Αδριατική, η Δημοκρατία της Βενετίας εκμεταλλεύτηκε τις εσωτερικές συγκρούσεις που ξέσπασαν στο βασίλειο της Νάπολης για να πάρει τον έλεγχο της Κέρκυρας (1386-1797). Παράλληλα με το Νεγρεπόντε (Χαλκίδα), την Κρήτη, και το Modon (Μεθώνη), θα σχημάτιζε μιας από τις βάσεις από τις οποίες θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις θαλάσσιες επιθέσεις των Οθωμανών και να χρησιμεύσει ως ένας σταθμός ανεφοδιασμού για τα σκάφη καθ' οδόν προς τη Ρουμανία και τη Μαύρη Θάλασσα. Το συνεχόμενο έργο για τον καθορισμό, τη βελτίωση, και την επέκταση της μεσαιωνικής οχυρωμένης περιμέτρου απεικονίζει τον οικονομικό και στρατηγικό ρόλο της Κέρκυρας κατά τη διάρκεια των τεσσάρων αιώνων της ενετοκρατίας. Στις αρχές του 15ου αιώνα η δραστηριότητα επικεντρώθηκε στη μεσαιωνική πόλη, με την ανάπτυξη των λιμενικών εγκαταστάσεων (αποβάθρες, αποβάθρες και οπλοστάσια) και συνεχίστηκε με την ανακαίνιση των αμυντικών εργασιών. Στις αρχές του επόμενο αιώνα σκάφτηκε ένα κανάλι, αποκόβοντας τη μεσαιωνική πόλη από τα προάστιά της. Μετά από την πολιορκία της πόλης από τους Τούρκους το 1537 και το κάψιμο των προαστίων, ένα νέο πρόγραμμα εργασιών εγκαινιάστηκε για να απομονώσει την ακρόπολη ακόμη πιο πολύ και να ενισχύσει την άμυνά της. Το στενό τμήμα του εδάφους (που τώρα είναι η Σπιανάδα) που καθαρίστηκε το 1516 διευρύνθηκε με την κατεδάφιση των σπιτιών απέναντι από τους τοίχους της ακρόπολης, ενώ δύο νέοι προμαχώνες υψώθηκαν στις όχθες του καναλιού, η ανύψωση των περιμετρικών τειχών χαμήλωσε, και τα δυο castelli αντικαταστάθηκαν από τα νέα κτήρια. Η δουλειά αυτή, βασισμένη στα σχέδια του βερονέζου αρχιτέκτονα Michele Sanmicheli (1487-1559), ολοκληρώθηκε το 1558, ενισχύοντας και εκσυγχρονίζοντας τις άμυνες της πόλης λόγω και της σημαντικής προόδου που σημειώθηκε στο πυροβολικό τις τελευταίες δεκαετίες.

Μετά από ακόμα μια πολιορκία από τους Τούρκους το 1571, οδήγησε τους Ενετούς στο να αποφασίσουν να ξεκινήσουν ένα πολύ φιλόδοξο έργο που θα κάλυπτε τη μεσαιωνική πόλη, τα προάστιά της, το λιμάνι, και όλα τα στρατιωτικά κτήρια (1576-88). Ο Ferrante Vitelli, αρχιτέκτονας του Δούκα της Σαβοίας, κατασκεύασε ένα οχυρό (το νέο οχυρό) στο χαμηλό λόφο του Αγίου Μάρκου στα δυτικά της παλαιάς πόλης για να δεσπόζει στην γύρω ξηρά αλλά και στη θάλασσα, καθώς επίσης και τα 24 προάστια γύρω από τα οποία χτίστηκε μια τάφρος με προμαχώνες και τέσσερις πύλες.

Τα περισσότερα κτήρια, και στρατιωτικά και αστικά, δημιουργήθηκαν και το λιμάνι του Μανδρακίου αναδομήθηκε και διευρύνθηκε τον 15ο αιώνα. Συγχρόνως, η μεσαιωνική πόλη χρησιμοποιήθηκε για πιο συγκεκριμένες στρατιωτικές χρήσεις (ο καθεδρικός ναός μεταφέρθηκε στη νέα πόλη τον 17ο αιώνα) για να γίνει αργότερα η Παλαιά Ακρόπολη.

Μεταξύ του 1669 και του 1682 το αμυντικό σύστημα ενισχύθηκε περαιτέρω στη δύση από έναν δεύτερο τείχος, έργο του στρατιωτικού μηχανικού Filippo Vernada. Το 1714 οι Τούρκοι επιδίωξαν να ανακαταλάβουν το Μωριά ( Πελοπόννησος) αλλά η ενετική αντίσταση σκλήρυνε όταν οι τουρκικές δυνάμεις κατευθύνθηκαν προς την Κέρκυρα. Η υποστήριξη των χριστιανικών ναυτικών στόλων και μια Αυστριακή νίκη στην Ουγγαρία το 1716, βοήθησαν στο να σωθεί η πόλη. Ο διοικητής των ενετικών δυνάμεων στην Κέρκυρα, Giovanni Maria von Schulenburg, εμπνεύστηκε από τα σχέδια του Filippo Vernada για να τελειοποιήσει αυτό το μεγάλο οχυρωματικό σύνολο. Οι εξωτερικές αμυντικές κατασκευές προς τη δύση ενισχύθηκαν από ένα πολυσύνθετο σύστημα αμυντικών έργων στην κορφή των δύο βουνών, του Abraham και του Salvatore, και στο ενδιάμεσο οχυρό του San Rocco (1717-30).

Η συνθήκη toy Campo Formio (1797) σηματοδότησε το τέλος της Δημοκρατίας της Βενετίας και η Κέρκυρα πέρασε στους Γάλλους (1797-99) έως ότου αποσύρθηκε η Γαλλία μπροστά στη Ρωσο-τουρκική συμμαχία που ίδρυσε το κράτος των Επτανήσων, στα οποία η Κέρκυρα θα γινόταν η πρωτεύουσα (1799-1807). Ο επαναπροσδιορισμός των εδαφικών ορίων στην Ευρώπη μετά από την πτώση του Ναπολεόντα έκανε την Κέρκυρα, μετά μια σύντομη κυριαρχία των Γάλλων ελέγχου (1807-14), βρετανικό προτεκτοράτο για τον επόμενο μισό-αιώνα (1814-64).

Σαν πρωτεύουσα του Κράτους των Επτανήσων, η Κέρκυρα έχασε τη στρατηγική σημασία της. Κάτω από τη διακυβέρνηση του βρετανικού υψηλού ακόλουθου του Sir Thomas Maitland (1816-24), κάθε δραστηριότητα ανάπτυξης της πόλης επικεντρώθηκε στη Σπιανάδα. Ο δε διάδοχός του, ο Sir Frederic Adam (1824-32), έστρεψε την προσοχή του στα δημόσια έργα (έχτισε ένα υδραγωγείο, αναδιαμόρφωσε την παλαιά ακρόπολη και προσέθεσε νέα στρατιωτικά κτήρια εις βάρος των ενετικών κτηρίων, αναδημιουργώντας και αυξάνοντας το οικιστικό τμήμα της πόλης) και την αναδιοργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος (τη νέα Ιόνια Ακαδημία που άνοιξε το 1824), συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της διανόησης που άνθισε κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής. Συγχρόνως, οι Βρετανοί άρχισαν τις εξωτερικές οχυρώσεις στη δυτική άκρη της πόλης και σχεδίασαν κατοικημένες περιοχές έξω από τους αμυντικούς τοίχους.

Το 1864 το νησί προσαρτήθηκε στο βασίλειο των Ελλήνων. Τα φρούρια αφοπλίστηκαν και διάφορα τμήματα του περιμετρικού τείχους και των αμυντικών έργων κατεδαφίστηκαν σταδιακά. Το νησί έγινε ένας αγαπημένος τόπος διακοπών για την αριστοκρατία της Ευρώπης. Η παλαιά πόλη καταστράφηκε με το βομβαρδισμό το 1943. Εκτός από τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων, προστέθηκε και η καταστροφή πολλών σπιτιών και δημόσιων κτιρίων (το Ιόνιο Κοινοβούλιο, το θέατρο, και η βιβλιοθήκη), δεκατεσσάρων εκκλησιών, και διάφορων κτηρίων στην παλαιά ακρόπολη. Στις τελευταίες δεκαετίες η βαθμιαία αύξηση της νέας πόλης έχει επιταχυνθεί λόγω της ανάπτυξης του τουρισμού.


ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΞΙΑ, ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ακεραιότητα και αυθεντικότητα

Ακεραιότητα

Η παλαιά πόλη της Κέρκυρας είναι ένα οχυρωμένο μεσογειακό λιμάνι που διατηρεί τα ίχνη της Βενετοκρατίας, τόσο στην Παλαιά Ακρόπολη όσο και στο Νέο Οχυρό, αλλά πρωτίστως αυτά της βρετανικής κατοχής.
Τα αυστηρά νομικά μέτρα που θεσπίστηκαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και η καταγραφή της πόλης ως πολιτιστικό μνημείο το 1967, έχουν παράσχει τη βάση για τον έλεγχο των αλλαγών και της δυνατότητας να διατηρηθεί η ακεραιότητά της. Κατά τη διάρκεια της βρετανικής κατοχής, συντηρήθηκαν τρία οχυρά: το Παλαιό Φρούριο, το Νέο Φρούριο και το μικρό νησί Βίδος. Το σχέδιο περιλάμβανε την κατεδάφιση όλων των δυτικών οχυρών. Οι Βρετανοί κατεδάφισαν τη νοτιοδυτική πλευρά το 1937 και το οχυρό του Σωτήρος το 1938 για να δημιουργήσουν χώρο για τις φυλακές. Στα παλαιά και νέα φρούρια, η βρετανική επέμβαση αφορούσε την εσωτερική αναδόμηση των κτηρίων καθώς και μερικές νέες προσθήκες.
Η γενική μορφή των οχυρώσεων έχει διατηρηθεί. Εντούτοις, όπως στις περισσότερες οχυρώσεις, η Κέρκυρα έχει αντιμετωπίσει πολλές βίαιες στρατιωτικές επιθέσεις, προκαλώντας καταστροφές, κατεδαφίσεις και επανοικοδόμηση. Οι επεμβάσεις του 19ου αιώνα και η επανοικοδόμηση μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν μειώσει στην πραγματικότητα το ιστορικό ιστό της περιοχής. Μόνο ένα σχετικά μικρό μέρος των αστικών δομών χρονολογείται πραγματικά από την ενετική περίοδο.

Το εσωτερικό του ανακτόρου των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου που κτίστηκε κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας (1815-1864)

Αυθεντικότητα

Η Κέρκυρα ξεκίνησε ως μια μικρή βυζαντινή πόλη σύμφωνα με τα πρότυπα ενός δυτικού αστικού μοντέλου, το οποίο είναι εμφανές σε όλα τα πολιτιστικά επίπεδα και φαίνεται στη δομή αλά και τη μορφή της πόλης. Η παλαιά πόλη της Κέρκυρας καταλαμβάνει σήμερα την ίδια περιοχή με την αρχαία πόλη της οποίας το γενικό περίγραμμα υφίσταται ακόμα, με τις δύο οχυρώσεις, τον ανοιχτό χώρο της Σπιανάδας, τον συμπαγή αστικό πυρήνα με τις διαφορετικές γειτονιές και τις οδούς. Αυτό ο αστικός ιστός έχει διαμορφωθεί κατά τη διάρκεια αιώνων κατεδάφισης και αναδημιουργίας που υπαγορεύτηκαν από τις στρατιωτικές ανάγκες. Τον 19ο αιώνα οι Βρετανοί ήταν οι πρώτοι που ξεκίνησαν να αποδομούν το σύνθετο ενετικό αμυντικό σύστημα, η κλίμακα του οποίου εμφανίζεται επαρκώς στους πολλούς χάρτες που υφίστανται ακόμα. Το βρετανικό παράδειγμα ακολουθήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση μετά το 1864.

Περίπου το 70% των κτηρίων πριν από τον 20ο αιώνα χρονολογούνται από τη βρετανική περίοδο. Δεν υπήρχαν μεγάλα ανοίγματα στην Κέρκυρα όπως συνέβη και σε πολλές άλλες οχυρωμένες πόλεις. Μερικές από τις κατοικίες υποβλήθηκαν σε περαιτέρω τροποποιήσεις τον 20ο αιώνα, όπως η προσθήκη ενός επιπλέον πατώματος.

Ο βομβαρδισμός του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου κατέστρεψε μερικά σπίτια και κτήρια στην παλαιά πόλη, ιδιαίτερα στο δυτικό τμήμα, όπου καταστράφηκαν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Τα κτήρια που χάθηκαν τότε αντικαταστάθηκαν εν μέρει από νέα κτήρια στη δεκαετία του '60 και του '70.

Αυτές οι επεμβάσεις αντιπροσωπεύουν μια ιδιαίτερη συμβολή στην ιστορία και εκφράζουν τις αισθητικές τάσεις της εποχής τους, που ξεχωρίζουν σαφώς από τα προηγούμενα κτήρια. Η ύπαρξη πλούσιων αρχείων στην παλαιά μορφή της πόλης έχει εξασφαλίσει πλήρη τεκμηρίωση στην περίπτωση που θα προέκυπταν επεμβάσεις στα υπάρχοντα κτίρια. Οι οχυρώσεις της Κέρκυρας και οι ιστορικές αστικές περιοχές υπέστησαν ζημιές από τις διάφορες ένοπλες συγκρούσεις και την επακόλουθη καταστροφή. Η παρούσα μορφή του συνόλου προκύπτει από τα έργα που έγιναν τον 19ο και 20ο αιώνα, ακόμα κι αν βασίστηκαν στη συνολική διάταξη των προηγούμενων φάσεων, ιδιαίτερα στην ενετική περίοδο. Το ICOMOS θεωρεί ότι το οχυρωμένο αστικό σύνολο της Κέρκυρας είναι αυθεντικό, παρά τις πολλές δομικές αλλαγές λόγω της σημαντικής στρατηγικής σημασίας του ως στρατιωτική θέση. Έχει πάρει μέρος σε πολλές μάχες που έλαβαν χώρα στο σημείο επαφής μεταξύ της Δύσης και της μεσογειακής ανατολής από το 15ο μέχρι και τον 20ο αιώνα. Έχει ξαναχτιστεί αρκετές φορές, και έχει αλλάξει για να υποδεχτεί τις εξελίξεις στα όπλα επίθεσης και στις τακτικές υπεράσπισης, κάτι που έγινε διαδοχικά από τους Βενετούς και από τους Βρετανούς. Η ακεραιότητα του ενισχυμένου αστικού συνόλου, στην παρούσα κατάσταση συντήρησής του, είναι ικανοποιητική καθώς εκφράζει επιτυχώς την σημαντική αξία της. Το ICOMOS θεωρεί ότι η αστική περιοχή της Κέρκυρας είναι αντιπροσωπευτική μιας αστικής ιστορίας που συνδέεται στενά με τη δομή των οχυρών και των επάλξεων. Το ICOMOS θεωρεί εντούτοις ότι η αυθεντικότητα και η ακεραιότητα του αστικού ιστού ανήκουν πρωτίστως σε μια νεοκλασσική πόλη.

Σαν συμπέρασμα, το ICOMOS θεωρεί ότι η αυθεντικότητα και η ακεραιότητα του ενισχυμένου αστικού συνόλου της Κέρκυρας επιτρέπουν την έκφραση της πολύ μεγάλης αξίας της.

Στους Βενετικούς στρατώνες της περιόδου των Ενετών, λειτούργησε τον 19ον αιώνα η Ιόνιος Ακαδημία ένα από τα επιφανέστερα πνευματικά ιδρύματα των Ιονίων.

Συγκριτική ανάλυση

Η συγκριτική ανάλυση στα έγγραφα υποβολής υποψηφιότητας του 2006 αναφέρεται στις ακόλουθες οχυρωμένες μεσογειακές πόλεις: Ρόδος, Valletta, Dubrovnik, Trogir, και Ηράκλειο. Στις συμπληρωματικές πληροφορίες που παρέχονται από το Κράτος Μέλος (Ελλάδα), η σύγκριση έχει επεκταθεί και σε διάφορες άλλες πόλεις-λιμάνια στην Ιταλία, την Εγγύς Ανατολή και τη Δαλματική Ακτή. Η Κέρκυρα διακρίνεται εν μέρει λόγω των αρχαιολογικών στοιχείων που μαρτυρούν την ιστορία της από το 8ο αιώνα π.Χ. και από τη Βυζαντινή περίοδο.

Το Κράτος- Μέλος υποστηρίζει ότι η Κέρκυρα χαρακτηρίζεται λόγω των ευρωπαϊκών επιρροών της και για την ταυτότητά της ως αποτέλεσμα του ρόλου της ως σταυροδρόμι διάφορων πολιτισμών. Οι οχυρώσεις της ενετικής περιόδου, που σχεδιάστηκαν από τους αρχιτέκτονες Sanmicheli, έδωσαν στην Κέρκυρα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο ως μια από τις στρατηγικές στρατιωτικές βάσεις της Βενετίας στην είσοδο της Αδριατική Θάλασσας. Είναι επίσης μια από τις λίγες περιοχές που απέφυγαν την οθωμανική κατοχή διατηρώντας το δυτικό χαρακτήρα της.

Υπάρχουν διάφορες σημαντικές οχυρώσεις στην ανατολική περιοχή της Μεσογείου. Από αυτούς, η Valletta και το Dubrovnik είναι βεβαίως οι πιο εντυπωσιακές πόλεις. Η θαλάσσια δημοκρατία της Βενετίας εγκαθίδρυσε την κυριαρχία της μέσω μιας σειράς οχυρώσεων κατά μήκος της Δαλματικής Ακτής, και η Κέρκυρα ήταν μια από αυτές. Η οθωμανική αυτοκρατορία κυριάρχησε στην ενδοχώρα των Βαλκανίων και στη ανατολική πλευρά της Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένης της παλαιάς πόλης της Ρόδου και της πόλης του Ηρακλείου στην Κρήτη. Από τα μέσα του 14ου αιώνα το Dubrovnik έγινε αυτόνομη δημοκρατία και ανταγωνιστής της Βενετίας. Η Valletta αντ' αυτού κυβερνήθηκε από τους ιππότες της Μάλτας και παρέμεινε το σημαντικότερο οχυρωμένο λιμάνι σε αυτό το τμήμα της Μεσογείου μέχρι το 20ο αιώνα. Το ICOMOS θεωρεί ότι η Κέρκυρα είχε βεβαίως μια σημαντική στρατηγική θέση στην είσοδο προς την Αδριατική Θάλασσα. Για αυτόν τον λόγο έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσει τις πολλές επιθέσεις των Οθωμανών. Ιστορικά, η ιδιοκτησία έχει την προέλευσή της στην αρχαιότητα, αλλά αρχιτεκτονικά η οχύρωση αντιπροσωπεύει ένα χαρακτηριστικό οχυρό της περιόδου της Αναγέννησης, το οποίο επανοικοδομήθηκε αρκετές φορές.

Οι κατοικίες έχουν νεοκλασσικό ύφος, αλλά χωρίς πρόσθετα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα για τα οποία θα μπορούσε να διακριθεί. Το ICOMOS θεωρεί ότι η συγκριτική μελέτη που συνοδεύει το νέο φάκελο είναι ικανοποιητική, και ότι επιτρέπει μια κατάλληλη αξιολόγηση της πραγματικής αξίας της περιοχής.


Αιτιολόγηση της σημαντικής παγκόσμιας αξίας

Το Κράτος Μέλος θεωρεί ότι η Κέρκυρα έχει μια σημαντική παγκόσμια αξία για τους εξής λόγους: Η παλαιά πόλη της Κέρκυρας, διάσημη διεθνώς, είναι μια μοναδική πολιτιστική οντότητα υψηλής αισθητικής αξίας: η αισθητική αξία αναγνωρίζεται στη δομή και τη μορφή της κάποτε οχυρωμένης πόλης, καθώς επίσης και στις τέχνες, στα γράμματα και τη κοινωνική ζωή της. Η παλαιά πόλη αναπτύχθηκε διαχρονικά, μέσω της όσμωσης των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων των δύο κόσμων της Μεσογείου, της Ανατολής και της Δύσης. Έχει διατηρηθεί ως ζωντανός και ουσιαστικά αμετάβλητος οργανισμός, μέχρι σήμερα.

Το αμυντικό σύστημα και ο αστικός ιστός σχεδιάστηκαν και αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της ενετικής περιόδου, από το 15ο μέχρι τον 18ο αιώνα, και έπειτα από τη βρετανική αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Η σημασία των οχυρώσεων της Κέρκυρας για την ιστορία της αμυντικής αρχιτεκτονικής είναι τεράστια. Και από τεχνική όσο και από αισθητική άποψη αποτελούν ένα από τα λαμπρότερα διατηρημένα παραδείγματα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα σε όλη την ανατολική Μεσόγειο. Στις διάφορες περιπτώσεις, η Κέρκυρα έπρεπε να υπερασπίσει την Ενετική θαλάσσια αυτοκρατορία από τον οθωμανικό στρατό.

Νεοκλασσική στην αρχιτεκτονική της, η παλαιά πόλη μαρτυρά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και της πολιτιστικής επιρροής στα Βαλκάνια, τα οποία εξουσιάστηκαν κυρίως από την οθωμανική αυτοκρατορία. Η Κέρκυρα είναι επίσης σημαντική για τη μελέτη της ανάπτυξης των αστικών πολυώροφων κτηρίων, δεδομένου ότι είναι η πρώτη ελληνική πόλη στην οποία εμφανίστηκε η ιδέα της οριζόντιας ιδιοκτησίας. Ο σύνθετος χαρακτήρας της πόλης που προέκυψε από την ιστορία της και τη δυνατότητα να αφομοιωθούν οι διαφορές χωρίς σύγκρουση οδήγησε στην ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης κοσμοπολίτικης ατμόσφαιρας με έντονο Ευρωπαϊκό συμβολισμό.

[ Για την αγγλική εκδοχή του παραπάνω κειμένου παρακαλώ επισκεφτείτε: http://whc.unesco.org/en/list/978 ]

Το Λιστόν των Γάλλων κατά το πρότυπο της rue Rivoli του Παρισιού, δείγμα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς των κατακτητών που πέρασαν από την Κέρκυρα.	Το παλάτι του Μιχαήλ και Γεωργίου, κατοικία του Άγγλου αρμοστή κτισμένο σε νεοκλασικό ρυθμό, άλλο ένα δείγμα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς των κατακτητών.

Στον κόλπο Γουβιά, επτά χλμ. βόρεια από την πόλη της Κέρκυρας σε ένα ασφαλή όρμο οι Ενετοί διατηρούσανε τα νεώρια τους που απεικονίζονται αριστερά στον κόκκινο κύκλο.	Τα νεώρια όπως διατηρούνται σήμερα.

|

|